Forugh Farrojzad (en persa: فروغ فرخزاد), (Teherán, 5 de enero de 1935-Teherán, 13 de febrero de 1967) fue una poeta iraní y directora de cine. Como poeta fue una de las más influyentes de Irán en el siglo XX. Era una poeta moderna, controvertida e iconoclasta. Junto con un grupo de poetas renovadores como Nimá Yushiy, Sorhab Sepehrí y Ajaván Salés, rompió la rigidez de la poesía clásica persa acercándola a la gente utilizando expresiones y términos populares y coloquiales. Fue descalificada por los sectores más conservadores de la sociedad iraní, admirada por escritores y cineastas de todo el mundo y emblema del feminismo en su país.

Lectura al persa-dari por Waheda Ahmadi.

در آب های سبز تابستان

 

تنها تر از یک برگ

با بار شادی های مهجورم

در آبهای سبز تابستان

آرام می رانم

تا سرزمین مرگ

تا ساحل غم های پاییزی

 

در سایه ای خود را رها کردم

در سایه ی بی اعتبار عشق

در سایه ی فرار خوشبختی

در سایه ی ناپایداری ها

 

شب ها که میچرخد نسیمی گیج

در آسمان کوته دلتنگ

شب ها که می پیچد مهمی خونین

در کوچه های آبی رگ ها

شب ها که تنهاییم

با رعشه های روحمان، تنها_

در ضربه های نبض می جوشد

احساس هستی، هستی بیمار

"در انتظار دره ها رازیست"

این را به روی قله های کوه

بر سنگ های سهمگین کندند

آنها که در خط سقوط خویش

یک شب سکوت کوهساران را

از التماسی تلخ آکندند

 

"در اضطراب دست های پر

آرامش دستان خالی نیست

خاموشی ویرانه ها زیباست"

این را زنی در آب ها میخواند

در آب های سبز تابستان

گویی که در ویرانه ها می زیست

 

ما یکدگر را با نفس هامان

آلوده می سازیم

الوده ی تقوای خوشبختی

ما از صدای باد می ترسیم

ما از نفوذ سایه های شک

در باغ های بوسه هامان رنگ می بازیم

ما درتمام میهمانی های قصر نور

از وحشت  آوار می لرزیم

 

اکنون تو اینجایی

گسترده چون عطر اقاقی ها

در کوچه های صبح

بر سینه ام سنگین

در دست هایم داغ

در گیسوانم رفته از خود، سوخته، مدهوش

اکنون تو اینجایی

 

چیزی وسیع و تیره و انبوه

چیزی مشوش چون صدای دور دست روز

بر مردمک های پریشانم

می چرخد و می گسترد خود را

شاید مرا از چشمه می گیرند

شاید ما از شاخه می چینند

شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند

شاید...

دیگر نمی بینم.

 

ما بر زمینی هرزه روییدیم

ما بر زمینی هرزه می باریم

ما "هیچ "را در راه ها دیدیم

بر اسب زرد بالدار خویش

چون پادشاهی راه می پیمود

 

افسوس ما خوشبخت و آرامیم

افسوس ما دلتنگ و خاموشیم

خوشبخت زیرا دوست می داریم

دلتنگ زیرا عشق نفرینیست

En las verdes aguas del verano

Traducción de Clara Janés y Sahand

 

Más sola que una hoja

con la carga de mis lejanas alegrías

 tranquila, lenta, silenciosamente fluyo

en las verdes aguas del verano

hasta la tierra de la muerte

hasta la orilla de las tristezas otoñales

 

Me abandoné a una sombra

a la volátil sombra del amor

a la fugaz sombra de la felicidad

a la sombra de lo efímero

 

Esas noches en que una brisa perdida de vueltas

por el bajo cielo del corazón doliente

esas noches en que asciende una niebla sangrienta

por las azules callejuelas de mis venas

esas noches en que estamos solos

con los temblores del alma, solos

_en el latido del pulso hierve

la sensación de la existencia de una existencia enferma

 

“En la espera de los valles hay un secreto”

Esto sobre las aterradoras rocas

de las cumbres montañosas lo grabaron

aquellos que en su línea de caída

vertieron una noche en el silencio de Lis montes

una súplica amarga

 

“En el desasosiego de las manos llenas

no está la tranquilidad de las manos vacías

bello es el silencio de las ruinas”

Esto cantaba una mujer en las aguas

en las aguas verdes del verano

como si viviera en las ruinas

 

Nosotros uno a otro con el aliento

nos contaminamos

Contaminamos por la pureza de la felicidad

tenemos el ulular del viento

palidecemos porque las sombras de la duda

penetran por los jardines de nuestros besos

y en todas las fiestas del palacio de la luz

temblamos de miedo al derrumbamiento

 

Ahora tú estás aquí

abarcando como el aroma de las acacias

las callejuelas de la mañana

pensando en mi pecho

ardiente en mis manos

enajenado ardiendo desmayado en mi pelo

Ahora tú estás aquí

 

Algo extenso oscuro abundante

algo inquieto como la voz lejana del día

por mis pupilas tristes

gira y se extiende

Tal vez me recogen en un manantial

Tal vez me cortan en una rama

Tal vez me cierren como una puerta

dejando fuera los instantes futuros

Tal vez…

No veo más

 

Brotamos en una tierra llena de maleza

Llovimos en una tierra llena de maleza

Vimos la “nada” en los caminos

montada en su gualdo caballo alado

avanzar como una reina

 

¡Ay! somos felices y sosegados

¡Ay! somos melancólicos y apagados

felices porque amamos

melancólicos porque el amor es una maldición